Sa Aking Tag-araw

Napakahirap balikan ng tag-araw. 

Paano mo nga ba ibabalik ang alinsangan, ang alikabok sa daan, ang bitak ng lupa, ang tining ng dagat, ang nipis ng hangin, ang init ng buhangin, ang mga saranggola sa itaas at mga batang amoy pawis na nagpatayog sa kanila? 

Mahirap.

Ako'y naiwan. At ako'y nagpapaalam sa aking tag-araw. Wala akong nasilayang tubig na mapaglalabhan ng marumi kong kaluluwa kaya ako'y nanlilimahid pa rin sa mga nagdaang mantsa. Hindi kami nakapaglaba ng aking kaibigan at nakapagsampay sa ilalim ng mainit na araw.

Napamahal na ako sa ulan. Sa ligayang dulot ng pagtatampisaw sa mga mumunting dagat ng siyudad na ito; sa maya't mayang pagkabasa ng aking matigas na ulo at malambot na bumbunan; sa lamig ng paligid at sa linis ng hangin pagkakatapos nitong bumuhos; sa paglalangoy sa mga butil ng tubig sa ilalim ng maitim na langit. Walang payong o kapote. Hindi ako takot sa sipon. Hindi naman siguro ako magkakasakit. May tiwala ako sa ulan. Sa aking ulan.

Kaya ibigay natin sa tag-araw ang sa kanya.

Ako nama'y hahawak sa kamay ng aking tag-ulan at magbibilad ng mga tuyong pangarap at maduduming alaala sa kanyang bawat buhos.

Mahirap ding akayin ang tag-ulan.

Pero hindi singhirap ng pagbalik ng tag-araw.

____________