Puyat at Tugma

                                                Matutulog akong walang unan
                                                sa kama kong masikip
                                                at malamig, at maingay
                                                ang nag-iiyakang mga kuliglig
                                                na nagbabantay sa'king ulunan.

                                                Buhay ang ilaw sakaling maalimpungatan
                                                nang hindi malunod sa dilim,
                                                at bukas ang pinto, ang bintana sa hangin
                                                para sa buntong-hiningang huhugutin
                                                ng dibdid kong mayro'ng dagan.

                                                Bahala na kung managinip
                                                at makabangon ang isip
                                                sa aking paghilik, sa aking paghipig
                                                mula sa kawalan ng malay
                                                at himbing ng higang pakanluran.

                                                Hindi na rin ako nag-magandang gabi
                                                sapagkat wala ring magandang araw
                                                kung magising man, kung magisnan
                                                ang ikinumot kong pag-asam
                                                na sana'y bukas umiiyak kang dumadalaw.

_____________________________________
photo courtesy of janemorrispack.com

From a Black Hole

It was quite a chapter.  And I’m not even crying.  For the first time in my life I am going to let go happy.

You are my many firsts. Fling, affair.. they ring not so unfamiliar bells. But perhaps because of the peculiarity of our situation, my self-righteousness notwithstanding, I succumbed to the charm that was yours- soft spoken, intelligent, neat, smells good, with those oh- so- kissable thin lips and cute perfect nose. I was endeared to the scent of your perpetually whiskey-laden tongue, to the sight of you cooking my breakfast, to the sound of your voice during intense, grueling meetings.

Hell, it was almost a perfect set up. We work well, we enjoy talking- we agree and we argue- we are comfortable with silence, we cuddle, we make love, we are living together in a forsaken place, being friends and lovers and colleagues at the same time. We are so compatible..

Almost perfect, yes. But not quite. Not so quite. Other than all the dreamy compatibility, we can never be more than that. The realities that we left behind do not permit us to pursue any further. Like you always tell me: “Mahihirapan ka lang..”

Yes, it is something that I am capable of doing but will not be happy doing, I think. I am used to the normalcy and bliss of ideal situations. I am happy now, because despite some difficulty entailing my distance, I have a good life—a good career, enough money, healthy family, long -time friends, sound sleep at night..

I have a good simple life. But having you there more than a colleague and friend will not make it better. If anything it will create a ripple that will send waves to as far as the unknown.

ME- I will lose my love, my friends’ trust, my parents’ respect.. I will lose confidence in myself that I have succeeded in achieving a happy normal life. It is selfish, even simplistic, but “normal” or conventional is still important to me.

YOU- you will lose your love, you will again disgrace your family, your friends.. You will never get that elusive peace of mind that you so seek.

At the end of the day, we will only be happy behind closed doors, when there are only the two of us, and nobody knows that we almost love each other. And yes, I will have a hard time. So will you.

So at this point that no trust or respect or love or company is lost yet, I am volunteering to let go. To stop this heady tranquility that we experience in each other’s arms.  To erase the illusion that this can be. Mahihirapan lang tayo.

Maybe in another lifetime. Maybe then it will be easy.

And I promise not to love anybody then. 

Until we meet again.

____________

sulat ng isang hindi kilala
(mula dito ang larawan)

Belatest

Ni hindi n'ya kabisado kung nasaang lugar ka ba o kung anong pinagkakaabalahan mo d’yan. Wala s’yang ideya kung saang direksyon ‘yan papunta. Hindi na rin nya alam kung gaano ka na kalayo sa kanya – isang sindi ng kandila? Dalawang sakay? Tatlong pahinang sulat? Apat na taon?

Nawala na sya sa bilang. Hindi na n’ya saulado ang kasaysayan ng inyong pagkawalay. Hindi na n’ya gamay ang heograpiya ng inyong pagkakaibigan.

Huli na naman s’yang bumati. Huli na naman. Huli na nga, hindi pa magaling. Matagal. Mabagal. Nahihirapan na s'yang sunduin ang mga alaala mo sa dating opisina at mga kaibigan, sa lumang simbahan at plasa, sa natatangos na mga kanto at sulok ng Lipa..

Pero ang araw na ito nga ay sa’yo. Ang kinabukasan ng bukas naman nito ay sa kanya. Naisasama mo pa ba kaya s’ya? Palagi bang sasapat ang naririto s’ya at naririyan ka?

Sana.

Kung hindi’y dahan-dahanin naman sana ng panahon ang pag-agwat ng dulo nito sa nasimulan.

Para makapagsimula ulit kayo ng bilang sa lahat ng pagitan.

Para kahit huli ma’y patuloy siyang makapag-maligayang kaarawan.

____________________________________

Parang Life

“Life is a constant struggle to find happiness in a world that denies it, to seek a friend in a world that discriminates anything and anyone outside of oneself, to preserve dignity in a world that highlights flaws and solicits shame.

I waver sometimes. Well, oftentimes. I’m not sure where the courage to bounce is coming from. But every time I do, there is more comfort in crawling up than crawling into that hole. It gives me curious energy, renews my spirit, and replenishes my hopes.

And ultimately it imparts meaning - however vague and fleeting it may be - to my human existence.

Life is a constant struggle to live when we are born to die.”

____________________________________

Conversation with the Manager

Mula sa isang bansang walang McDonalds o Starbucks nakausap ko ulit si manager (MGR) sa pamamagitan ng chat:

MGR: may bago b sa muhon? ba't ngayon k lng ngpramdam sa kin ha?

RED: wala. mejo masaya ngayon kaya puro repost.

MGR: ok. so may repost b? bkit k msaya?

RED: basta masaya lang. wala pa repost ulit eh.

RED: kamusta jan

MGR: ok lng i guess. ako lng di ok

RED: bakit?

MGR: stress. pressure. LDR. mid-life crisis n ata to. hehe. ive lost the child in me red.

RED: menopause

MGR: di pa!! may 20 years pko bfore menopause grabe k.nanonood kc ko ng ally mcbeal kya nguguluhan n nmn ako hehe

RED: you've lost it

MGR: u think i really did? is it the child or is it the sanity? 

RED: yes.the child.

MGR: sad yun db..how can i get her back?

RED: sad. you know that. and i think you don't want her back.

MGR: why do u think that??

RED: i dont think so. i know so. 

MGR: ok fine.i want to go home for good.

RED: sabi mo august pa

MGR: i get to go home every quarter. na move lng a week earlier. u think it's a good idea?

MGR: im gonna give up a comfortable quiet life for an ordinary life with the most important people to me.

RED: awwwww...i will always choose the latter

MGR: i know you will.but im not you.you know i will always try to have both. all at once.

RED: that is why we're friends

MGR: y?

RED: you do one thing. i do another. and then we compare notes.

MGR: ok.. 

RED: and then we talk. endless.

MGR: yes. i miss the talks. it went too with the child.

RED: i know. so i have to settle with "heys" and "his" and periods.

MGR: im sorry.but im glad youre keeping me still. ive always thought im always left behind. but at some point you made me realize im the one walking away..

RED: love is never having to say you're sorry.

MGR: thank you for loving me then my friend. pinapaiyak mo na nmn ako..

RED: go!

<VOID>

MGR: I miss you. 

Let me count the ways.

Innumerable. 

Four years ( I don't count 2007) cant fit into a few words.

Words of wisdom. Beautiful songs. Vague connections.

A common wavelength that we claim to exist and share.

Breakfast. Lunch. Dinners. Snacks. Sleepovers.

The sun and the rain. Holidays.

Rocks. Water. Saturdays.

Stars in the sky. Bob Ong. Word play.

I hate you. _ circa 2008

RED: thank you.

____________________________________

dahil gusto n'ya ng post. ayan. 

Baby, You're A

Hindi ko alam kung anong mayroon sa pagsabog ng makukulay na liwanag sa kalangitan ang nakapagpapaligaya sa akin. Ilang minuto lang naman ng ingay at usok at ilang saglit ng pagka-ngawit ng leeg ang napapala ko pero sige pa rin ako sa pagtingala – abot-tenga ang ngiti at nakangangang parang bata.

Ang una kong pagkakita noon ay matagal na. Hindi na rin ako bata. Tambay ako sa may Uptown at noo’y nagpipilit tumanda. Out of school, katatanggal lang sa trabaho, pampasikip ng kalye sa harap ng kainang maraming bata, kasama ko ang kaibigang lagi kong kasabwat sa pagpapalipas ng oras at panahon.

Doon. Sa pagitan ng fastfood na tindahan at gusaling may malaking orasan. Doon ako unang namangha sa pagsalangit ng mga pulbura – pagsabog, pagliwanag, paglaho. Walang kaparis na saya sa walang kaparis na pagkakataon. Sa ilalim ng makulay na langit, sa ibabaw ng malamig na konkretong daan, sa tabi ng nagmamahal at nagbabata-bataan kong kaibigan ako ay nahawa at muling naging bata. Pero hindi tulad n’ya at ng natunghayang makulay na palabas, mukhang sa akin ay hindi ito nagwakas.

‘Yun na nga siguro. Bata. Mayroon yata sa akin na hindi tumanda. 

Mayroong kislap ang fireworks na hindi bumubulag sa aking mata. May tunog ang mga pagsabog na hindi bumibingi sa aking tenga. Ang saglit na ningning at dagundong ay parating nagdadala ng hindi nalulumang mga alaala, mga bagong pag-asa, mga musmos na pangarap, bubot na pag-ibig at mga sariwang umpisa. 

Kaya’t lilipas itong lahat sa aking mga pandamang tumatanda ngunit hindi ang ligaya sa puso kong isip-bata.

____________________________________

sa muling pagbubukas ng McDo sa may Ayala, paparapapa!

At the Beginning

It hit me. This story of us is all a misconception from my end. I was so in love with you that I misconstrued your friendship for reciprocation. Even at the falling out, I mistook your silence for pain equivalent to mine.

And now that we are at the bumpy part of the ending road, I am still revisited by hopeless misinterpretation of a love that never was. The veil I have unshrouded. I have shook off most of the memories, more so the feelings. I have honestly forgotten the happy chunk and deliberately remembered the painful parts to help me get over the former.

Yet by some play of fate, we are rekindling, to my dismay. I fight off vehemently, literally and internally. And so far I'm still at the winning end. By being half-hearted I tend to see it from a far-off point and yet imbibed enough to get more of the revelation I have so long ignored but not willing to forego..

We are at the climax, resolving the conflict of the story before we give off a blastful or quiet ending, whichever it may be, then roll the credits.

Why, you'd ask, when we have died as our parts with each other? Because a story doesn't end unexplained. That is not a story. That's the way for real life.And ours is just a story. A chapter in our lives that has to end. Which is worse when left unexplained, a life or a death? Probably both because the two are one - integral and cannot be separate from each other.

Life is not but without worth at its end. The art of forgetting, I have mastered it that even the important part I forget. My recovery is the vagueness of memory.

Forget poignant. 

Forget vivid. 

They're all[.]

____________

Sa Aking Tag-araw

Napakahirap balikan ng tag-araw. 

Paano mo nga ba ibabalik ang alinsangan, ang alikabok sa daan, ang bitak ng lupa, ang tining ng dagat, ang nipis ng hangin, ang init ng buhangin, ang mga saranggola sa itaas at mga batang amoy pawis na nagpatayog sa kanila? 

Mahirap.

Ako'y naiwan. At ako'y nagpapaalam sa aking tag-araw. Wala akong nasilayang tubig na mapaglalabhan ng marumi kong kaluluwa kaya ako'y nanlilimahid pa rin sa mga nagdaang mantsa. Hindi kami nakapaglaba ng aking kaibigan at nakapagsampay sa ilalim ng mainit na araw.

Napamahal na ako sa ulan. Sa ligayang dulot ng pagtatampisaw sa mga mumunting dagat ng siyudad na ito; sa maya't mayang pagkabasa ng aking matigas na ulo at malambot na bumbunan; sa lamig ng paligid at sa linis ng hangin pagkakatapos nitong bumuhos; sa paglalangoy sa mga butil ng tubig sa ilalim ng maitim na langit. Walang payong o kapote. Hindi ako takot sa sipon. Hindi naman siguro ako magkakasakit. May tiwala ako sa ulan. Sa aking ulan.

Kaya ibigay natin sa tag-araw ang sa kanya.

Ako nama'y hahawak sa kamay ng aking tag-ulan at magbibilad ng mga tuyong pangarap at maduduming alaala sa kanyang bawat buhos.

Mahirap ding akayin ang tag-ulan.

Pero hindi singhirap ng pagbalik ng tag-araw.

____________

Life's a Beach

Mga kuhang larawan sa Laiya, San Juan, Batangas.

Pagdating ng araw.

Alin kaya sa mga ito ang bakas mo?

"Tumanga ka sa dagat. Baka may umahon." -Ricky Lee, Trip to Quiapo

Sentimyento.

Tabi sa tabing dagat.

Sa Wakas

     Sinisimulan kita sa pamamagitan ng lahat ng mga hindi ko nakasanayan; ng iilang mga hindi ko napagkakasyahang alalahanin at alalayan, ng iisang hindi ko matant'ya kung hanggang saan ang abot ng ngiti, kailan ang ligpit ng sabik, ilan ang hakbang ng hikbi:

     bumati ng magandang araw;

     manimbang maghapon;

     magmahal ng magdamag;

     manuyo ng buwan;

     akayin ang taon;

     tawirin ang kailanman

   

    at magsulat sa lahat ng pagitan.

____________

Bago Matapos ang Marso

Hindi mo na rin s'ya sinusulatan. Wala na rin s'yang masabi kundi patlang.

Baka kasi alam mo nang papalaki ang agwat ng inyong proksimidad. Baka alam mo nang ang inyong pagkakaibigan ay perpendikular. Ang inyong pagmamahal ay sentripital. Baka alam mo nang ang iyong araw ay ang grabedad ng kanyang tag-ulan.

O namamali lang s'ya.

     
Gayunman, paulit-ulit ka niyang babatiin. Hanggang ang araw mo ay sa Bituin.

Dahil may kanyang alituntunin ang uniberso sa lahat ng kasiping ng kanyang pisika, ang magagawa na lamang niya ay maglapat ng mga letra sa umuusad na espasyo ng inyong kalawakan. Para sa palaging pag-ikot dito ng mga mundo ay hindi siya maglalaho sa mga alaala.

Alam n'yang naririyan ka.

____________________________________

Lunch Mate

Ilang linggo na rin tayong sabay mananghalian. Magana tayong kumain nitong mga nakaraang araw. Mahilig ka sa fried rice kahit alam nating bahaw 'yan. Lagi ka pang may coke in can. Hinay-hinay ka lang.

Wag ka na ring magnakaw ng tingin kapag hihigop ka ng sabaw. Pwede mo naman akong titigan. Ako ba ang tingin nang tingin o ikaw? Kapag mapapasulyap kasi ako eh nakatingin ka rin kaya malamang ikaw. Mamumula ka lang sabay ayos ng salamin. Ako iiwas din ng tingin. Ngingiti-ngiti. Napapa-iling. Sasawayin ang sarili.

Baka naman hindi. Tigil. Tungo. Hingang malalim. Kain.

Ganyan tayo hanggang alas dose. Early lunch. D'yan ka sa table mo. Dito ako kasama ng magugulo kong katrabaho.

Ako nga pala si Fredericko. Taga...

Wag kang mag-alala. Alam ko naman ang dahilan kung bakit hindi pwedeng sa isang lamesa tayo mananghalian.

____________________________________

Ako ay may Lobo

Sobrang tagal na nito at ngayon ko lang naretrieve sa memory card ng aba kong telepono kaya mai-post na rin. Kunyari photo blog ito:

Mga kuhang larawan noong 17th Philippine International Hot Air Balloon Fiesta

 sa Clark Field, Pampanga.

Early bird award kami. Saranggola pala yun.

minsan mas gusto kong kuhanan ang mga tao
kesa dun sa ipinunta nila.

Si Mrs. Sunflower na hirap na hirap lumipad,

pero hindi nagpahuli sa taas.

...lumipad sa langit.

"pag kasama mo ang mahal
daig mo pa ang mga lobong yan."

hindi ko sila kilala. 

pati sa langit may SM.

mangha. 

nagpakumbaba ako sa Diyos sa harap ng papasikat na araw.
bukod sa mangha, pinaalala nitong narito ako sa lupa.

____________________________________

Inunan

Paggising ko bukas ito na lamang ang iyong bakas at wala na. Hindi mo na ako maaalala. Lilipas ang tingkad ng memorya at ang lahat ng idinidikta ng mga pandama ay ninipis, pupusyaw at lalaho.

Ikaw nama’y maglimi ng mga tunay mong hiling sa pagitan ng himlay at himbing nang hindi makagambala sa pananaginip ng may malalayang damdamin.

At pagmulat kong abay ang paglimot sa lahat ng umaga, magpapasalamat kang hindi mo na ako nakikilala. Magpapaumanhin naman akong  hindi na kita makakasama sa nakaw at hintay ng sana’y araw-araw na habang buhay-

     araw-araw na timbang at tantiya;

     habang buhay na lakas at lampa;

saka ka mag-magandang umaga.

____________

Bungad

Sa isang araw mo sa tag-araw ay nag-aantanda tayo sa pagpihit ng ating tag-init at hahayo tayo sa pagsasalit-salit sa lahat nating kinatapusan. Magsisimula ang lahat sa introduksyon ng sari-sariling pagsilang-

ako ay lamig, ikaw ay alab.

Ipaaalala muli nitong ako ito, ikaw iyan at ang dito’t doon nati'y

ritwal na pagpapaalam

siklikal na pagkakaibigan

at habitwal na pagmamahal.

At magmimintis man sa petsa, lilihis man sa oras, mayroon itong muhon sa lahat ng lupain ng panahon upang hindi maligaw ang ating kaluluwa sa lagi’t–laging pagsapit ng

matiwasay na pagdating,

mapayapang pag-alis o

masayang pagbabalik;

upang hindi masanay ang marurupok nating mga puso sa mga pangkaraniwan nang pagbati sa nakaraan-

ng isang maligayang kaarawan.

____________