Kay Ginoong Manunulat

                           Ginoong manunulat, ako’y sulatan mo
                           Ng mga bagay na hindi pa nasasabi sa’kin ng mundo;
                           Mga bagay na walang katuturang binibiro.
                           Birong sinusulat ng katulad mong mapaglaro.

                           Paglaruan mo ang pinupuno kong kakulangan
                           Sa inaanay na buhay kong walang pag-alayan
                           Ng pinatay na panibugho’t uyam ng kapalaran.
                           Nawa’y palaring gaya ng bungo mong walang laman.

                           Lam’nan mo ng kawalan ang aking pagkamanunulat
                           Na pag-iral lamang sa daluyong mong kalat.
                           Sa daloy ng iyong maalong pagkamamamahayag
                           Hayagan mong pangarapin ang pangarap kong binagabag.

                           Bagabagin mo ang takot kong sa mata alintana-
                           Ang matang siyang tumitig sa iyong pagkamanunula.
                           Tulain mo ang awit kong minata ng kanilang pagkamamumula
                           At awitin ang alamat ng Ginoong Tagahanga.

                           Hangaan ako’t tutupad sa tungkuling hila mo
                           Tungkol sa mga gawang di pa maitago ng anino.
                           Pagtaguan mo ako ng patungkol sa kung alin ang sino
                           At sisinuhin kong magaling ang bitbit mong pagsuyo.

                           Suyuin mo ang panulat kong inibig ng dilim.
                           Iibigin ko naman ang kadiliman ng iyong paglilihim.
                           Pagdimlan man ang lihim mo ng tunay kong pagkatao
                           Patunayan mo kayang ikaw at ang ginoong manunulat ay ako?

____________________________________

salamat CEGP para sa Emman Lacaba 2006

Lovers-Loversan in Paris

Para kay Mr. Han-

na maraming karanasan sa buhay

pero walang masayang alaala.

Iniiwan na kita.

Ang hirap mo kasing mahalin...

    
    Sorry, wrong send. 

   At saka si Martin nga pala ako at hindi ko dapat kina-career ang linya ni Vivian. Gusto kong mag-explain dahil ako'y naiinis pero next time na lang at saka hindi naman mahalaga ang sasabihin ko as usual.

  Alam mo, wala na akong panahon pag-isipan ang mga nangyari sa akin - sa atin, lately. 

   On the one hand, ok na rin na less ang pagkikita natin. Familiarity breeds contempt daw eh. Saka s'yempre nagtatrabaho naman tayo pare-pareho. Hell, we need to work. And we smile and greet other people. But then, nakaka-miss lang yung aimless talking that we tend to do less now. What with limited time(slash)time, always tired and all...

     But you know what, after all is said and done, I'm still amazed at how things constantly surprise us in every bend, putting this decidedly "friendly, non-committing, unconditional, not romantic love" to test. I'm amazed at how I still hold on to everything after surges of pain and/or hormonal imbalances. I'm amazed at how deep the roots have become over time, how intricate the tangles have gone in every direction. I'm amazed at how I get scared leaving the dream I dreamed with you. 

     Should time come and while my other world threatens to dominate, ayokong lamunin ulit ako ng dati kong mundo - bihagin ng mga lumang panaginip na naging bangungot, ng pag-ibig na naging hapdi, ng buhay na pag-iral lamang.

     While I don't really feel like our world is slipping away, I'm forever checking myself if I haven't reverted back to my old self. Masaya na ako sa mundong ginawa ko kasama kayo. Lagi akong babalik at magtatampisaw sa "kakarampot na dalampasigan" ng mababaw na talong ito. Kahit malunod pa at dito matagpuan ang katapusan ko.

     No apologies and no thank you's this time. Just want to tell you that I'm still around despite the scarcity of time and the widening of space. And that I still care pretty much the same, if not more.

____________

sulat ng isang kaibigan pagkatapos ng laho